Voor wieler-fanaten is het zien van een van de 5 “Monumenten” fantastisch. Milaan-Sanremo is zo’n monument. Ze vertrekken uit Milaan, verlaten Piëmonte en rijden via de Passo del Turchino de regio Ligurië binnen. Dan naar de kust en dan rechtsaf. De rit is lang. Na 270 kilometer moet je dan nog een paar bergjes op. Capo Bertha, de Principessa en de Poggio. Om dan na 298 over de finish-lijn te komen.
De koers wordt ook wel La Primavera genoemd. Het is de eerste grote klassieker in het jaar. De lente! Helaas was in 2013 niet echt sprak van lente-achtige weer. Voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog verreden op een zondag, werd deze editie een epische wedstrijd. Door hevige sneeuwval en vriestemperaturen werd de wedstrijd na 117 km stilgelegd in Ovada, want fietsen over de passo del Turchino was te gevaarlijk. Even werd overwogen de editie af te gelasten, maar de renners werden met bussen naar Arenzano vervoerd, waar de koers hervat werd voor de resterende 120 km. De wedstrijd werd gewonnen door de Duitser Gerald Ciolek.
En wij stonden dus langs de kant. Op de heenweg nog door de dikke sneeuw gereden, maar benden bij de kust was het weliswaar koud, maar sneeuwde het niet. De renners zagen er als verzopen katten uit. Toen we een dag later in het vliegtuig met Tom Dumoulin praatten, vertelde hij hoe verschrikkelijk die dag was en dat er renners huilend op de fiets zaten voordat de wedstrijd bij Ovada werd onderbroken.
We zijn die ochtend, door de sneeuw, via de heuvels achterlans naar de Poggio gereden. En daarna naar de stad naar de finish.